Yazan: Ayça Olcaytu İşçen
AÄŸustos 2008

Peribacası Dergisi’ni yayınlamaya baÅŸladığımız gün temeli atılan “eh artık bizi de gezdirirsiniz Kapadokya’da” grubunun günden güne büyüyerek üzerimizde tatlı baskılar oluÅŸturması sonucunda birinci “yakın dostlar gezisi”ni 17-19 Mayıs 2008 tarihlerinde organize ettik. Bu gezi, uzun yıllardan sonra Kapadokya’da ilk kez sadece ‘gezecek’ olmamız ve bölgenin güzelliklerini yine ilk kez yakın dostlarımızla ve yaÅŸları 2-11 arasında deÄŸiÅŸen çocuklarıyla paylaÅŸacak olmamız nedeniyle heyecan vericiydi.

Özellikle çocukları çok önemsiyorduk. Bir yıldır balona binme hayaliyle yaÅŸayan Ali (11), dergimizin birinci sayısını her akÅŸam incelemeden uyumayan Cemre (6) ve kapalı mekanlarda yaÅŸamaktan sıkılmış kardeÅŸi Ilgaz (2), enerji santrali misali kabına sığamayan Selim (8), onun sempati yumağı kardeÅŸi Cem (4) ile bizim buradaki yaÅŸantımızı had safhada merak eden akıllı yeÄŸenimiz Belgi’nin (6) Kapadokya’yı ÅŸimdiden tanıyıp sevmeleri gezinin ana hedeflerindendi. Bu nedenle gezinin ikinci gün programına bir vadi yürüyüşü koyduk. BaÄŸlıdere Vadisi’ne Uçhisar’dan girecek, Göreme-Avanos yoluna yakın olan bölümünden çıkacaktık. Vadiyi kuÅŸkusuz Göreme-Avanos yolu tarafından Uçhisar’a doÄŸru yürümek, hatta belli bir bölümüne kadar arazi tipi bir araçla ya da ATV ile aÅŸmak da mümkün; ancak biz çocuklar nedeniyle Uçhisar’dan baÅŸlamayı tercih ettik.
18 Mayıs 2008 sabahı ekibin balon uçuÅŸundan dönmesiyle yaptığımız lezzetli kahvaltıdan sonra 18 kiÅŸi yola çıktık. Bu mevsimde vadi yürüyüşleri için ideal olan sabahın erken saatleri; ancak biz yola koyulabildiÄŸimizde saatlerimiz 10:00’u gösteriyordu. Arabaların bir bölümünü Göreme-Avanos yolunda, ÇavuÅŸin’e gelmeden az önce sola dönüldüğünde yaklaşık 100 m sonra varılan BaÄŸlıdere Vadisi çıkışına park ettik. Kalan arabalarımızı ise Göreme-Uçhisar yolunda, Uçhisar’a gelmeden önce saÄŸda yer alan ‘Özler Center’ın otoparkına bıraktık.
Çantalarımızı sırtlanıp yürüyüşe baÅŸladığımızda en heyecanlı ekip üyesinin Ilgaz olduÄŸu gün gibi aÅŸikardı. Minik sırt çantasını büyük bir gayretle çok uzun bir süre taşıdı. Özler Center’dan yaklaşık 200 m sonra yol ikiye ayrılıyor. Biz “BaÄŸlıdere-4100 m” yazılı tabelanın gösterdiÄŸi yola girip tahmini 150 m sonra soldaki dik yokuÅŸtan vadiye indik. Vadiyi tepeden dolaÅŸan ve geniÅŸ olan diÄŸer yolu ise genellikle daÄŸ bisikletleriyle gezenler tercih ediyor. Kısmen kaygan olan dik bölümü dikkatle indiÄŸimizde ödül olarak karşımıza çıkan pamuk helva misali beyaz oluÅŸumları seyretmek için durduÄŸumuz kısa anlarda (vadinin bu bölümü Akvadi olarak da anılıyor) çocukların sorularını yanıtlamaya çabalıyorduk. Çabalıyorduk diyorum, çünkü öyle sorular geliyordu ki Yavuz ve ben ‘hadi bakalım kolaysa cevap ver’ bakışıyla birbirimize paslıyorduk. Belgi, “bu ÅŸekiller niye beyaz, pembesi de var mı?” diye sordu. Selim ve Ali içine girebilecekleri bir maÄŸara peÅŸindeydiler; maÄŸara yoksa güvercin yuvalarına tırmanıp içine bakmaya da razıydılar! Cemre daha çok bitkilerle ilgiliydi ve adlarını hafızasına kazımaya kararlıydı.   
Kapadokya’nın tüm vadileri gibi eski bir dereyatağı olan BaÄŸlıdere Vadisi’nde suların oluÅŸumlarda açmış olduÄŸu kısa tüneller çocukların macera duygusunu tatmin etmeye yetti. Yer yer tırmandıkları aÄŸaçlardan çaÄŸla koparıp yemeyi de ihmal etmediler. GüneÅŸin tatlı ısısı, çiçekler, yeÅŸil yapraklarıyla salınan aÄŸaçlar, uçuÅŸan çeÅŸitli kelebekler ve kuÅŸlar eÅŸliÄŸindeki yürüyüşümüzü rahat bir tempoda sürdürdük. Çocukların, vadiyi ÅŸikayet etmeden, mutlulukla aşıyor olması, özellikle kendilerini taşıyıcılığa hazırlamış olan ebeveynleri sevindiriyordu. Öğlene doÄŸru büyük bir aÄŸacın gölgesinde verdiÄŸimiz molada çantalara istiflenmiÅŸ kuruyemiÅŸler, meyveler, içecekler ve bisküvilerle açlığımızı yatıştırdık.
BaÄŸlıdere Vadisi’nin peribacalarının en yoÄŸun ve etkileyici olduÄŸu, “AÅŸk Vadisi” de denilen son kısmına geldiÄŸimizde fotoÄŸraf çekimi için verdiÄŸimiz uzun molada çocukların gözlemlerini de hissetmeye çalıştık. BebekliÄŸinden beri korsanlara karşı aşırı ilgi duyan Selim Kapadokya’da mutlaka büyük bir hazinenin bulunduÄŸunu düşünüyordu. Hatta yer yer o hazineyi aradı! Tırmanmayı seven, sporcu Ali yürümek için çoÄŸunlukla dikey düzlemleri tercih ederek özgürlüğün tadını çıkardı. Ilgaz ve Cem yorulunca en keyifli koltuÄŸa, babalarının sırtına yerleÅŸip etrafı incelediler. Belgi ve Cemre birbirlerine “hadi peribacası olalım” diyerek, ellerini baÅŸlarının üstünde birleÅŸtirdikleri bir ÅŸekil icat ettiler. Belgi’nin duygulu ve heyecanlı bir sesle söylediÄŸi “burayı hiç unutmayacağım” cümlesini, Cemre “keÅŸke Kapadokya’da yaÅŸasaydım, böylece her gün peribacalarını görebilirdim” lafıyla karşıladı. Çocukların, filozoflara taÅŸ çıkartan bu zengin yorumları hedefimize ulaÅŸtığımızın da göstergesiydi. Ekibin büyükleri ise tek bir görüşte birleÅŸti; Kapadokya’nın tüm vadileri her mevsimde en az birer kez yürünmeli.   
BaÄŸlıdere Vadisi’ni gezip arabaları bıraktığımız noktaya indiÄŸimizde yürüyüşün başından bu yana yaklaşık 3,5 saat  geçmiÅŸti. Otelimize dönerken sohbet konusu tekti; bir sonraki gezide yürüyeceÄŸimiz vadinin seçimi.

Not: Bu yazı Peribacası Kapadokya Kültür ve Tanıtım Dergisi’nin AÄŸustos 2008 sayısında yayınlanmıştır. Derginin telif hakları ile korunmaktadır. Hiçbir ÅŸekilde kopyalanamaz.
www.cappadociaexplorer.com